Jaki nurt psychoterapii reprezentuje terapeuta?

W zależności od rodzaju terapii, którą uprawia terapeuta, istnieją różne sposoby odpowiedzi na pytanie, jaki nurt psychoterapii reprezentuje terapeuta. Zalicza się do nich terapię psychoanalityczną, poznawczo-behawioralną oraz humanistyczną lub skoncentrowaną na osobie.

Terapia poznawczo-behawioralna

Znana jako „złoty standard” psychoterapii, terapia poznawczo-behawioralna (CBT) jest kompleksowym podejściem do leczenia szerokiego zakresu stanów zdrowia psychicznego. Ma na celu zmianę wzorców myślenia, abyś mógł prowadzić zdrowsze, szczęśliwsze życie.

CBT to podejście oparte na dowodach naukowych, które skupia się na zmianie niezdrowych wzorców myślowych, które negatywnie wpływają na emocje i zachowanie. Odbywa się to poprzez badanie związków pomiędzy myślami, uczuciami i działaniami. Uczy Cię praktycznych strategii samopomocy, które poprawią Twoje życie i pomogą Ci poczuć się lepiej.

Terapia poznawczo-behawioralna została naukowo potwierdzona dla różnych stanów zdrowia psychicznego. Jest to ustrukturyzowane, zorientowane na cel podejście, które zazwyczaj trwa od pięciu do 20 sesji. Wiąże się ze współpracą pomiędzy terapeutą a pacjentem – te dane są wynikiem pracy redakcji serwisu fabrykapiekna.net.pl.

Terapia poznawczo-behawioralna może być pomocna w przypadku wielu chorób psychicznych, w tym depresji, lęku i zaburzeń związanych z używaniem substancji. Jest to często bardziej przystępna opcja niż inne formy leczenia i może być pomocna dla tych, którzy nie biorą leków psychotropowych.

Terapia poznawczo-behawioralna jest często stosowana w połączeniu z innymi rodzajami psychoterapii. Do najczęstszych form leczenia należą dialektyczna terapia zachowań, terapia akceptacji i zaangażowania oraz krótka psychoterapia adaptacyjna.

Terapia poznawczo-behawioralna została po raz pierwszy zastosowana przez Alberta Ellisa, psychoterapeutę. Jest to terapia, która początkowo opierała się na Racjonalnej Terapii Zachowania Emotywnego (REBT). Stosowana jest w leczeniu wielu schorzeń, w tym depresji i zaburzeń lękowych.

Terapia poznawczo-behawioralna została opracowana przez psychiatrę Aarona Becka. Zdał on sobie sprawę, że psychoanaliza zawodziła w leczeniu pacjentów z depresją. Zaczął używać terapii poznawczej jako sposobu, aby pomóc swoim klientom rozpoznać i zmienić ich myśli. To doprowadziło go do zbadania bardziej empirycznych form terapii.

Terapia psychodynamiczna

Podczas terapii psychodynamicznej terapeuta pomaga pacjentowi uświadomić sobie nierozwiązane konflikty z przeszłości. Konflikty te mogą przyczynić się do powstania niepożądanych wzorców myślowych, nawyków lub innych objawów. Mogą one również zakłócać zdolność pacjenta do zaspokojenia potrzeb emocjonalnych.

Podstawowym celem terapii psychodynamicznej jest uzyskanie samoświadomości. Może to oznaczać podejmowanie lepszych decyzji lub prowadzenie zdrowszego stylu życia.

Terapia psychodynamiczna jest często stosowana w połączeniu z innymi metodami psychologicznymi. Może być pomocna w leczeniu zaburzeń osobowości typu borderline, depresji i anoreksji nervosa. Może również pomóc pacjentom w radzeniu sobie z przewlekłym bólem.

Podczas terapii terapeuta zadaje pytania otwarte, które sondują podświadomy umysł pacjenta. Terapeuta dąży do zidentyfikowania mechanizmów obronnych, takich jak zmiana tematu, gdy dany temat staje się niewygodny. Pyta również o reakcje pacjenta na innych ludzi i relacje z nimi.

Terapeuta może również zastosować technikę zwaną „swobodnym skojarzeniem”, aby pomóc pacjentowi zbadać, jak przeszłe doświadczenia mogą być połączone z obecnymi uczuciami. Technika ta pozwala pacjentowi wyrazić swoje uczucia, myśli i opinie bez osądzania. Jest to stosunkowo prosta technika, która często jest skuteczna.

Ważne jest, aby zrozumieć, że krótkoterminowa sesja terapii psychodynamicznej nie rozwiąże problemu dla pacjenta. Dłuższe podejście może być konieczne, zwłaszcza jeśli problem jest złożony.

Podstawowym celem terapii psychodynamicznej jest identyfikacja nierozwiązanych konfliktów z przeszłości, które wpływają na obecne problemy. Konflikty te mogą wpływać na relacje i powodować niepożądane nawyki i wzorce myślowe. Terapeuta ma na celu zidentyfikowanie i zajęcie się tymi mechanizmami obronnymi w celu poprawy życia pacjenta.

Terapia psychodynamiczna może być również przydatna w leczeniu przewlekłego bólu, depresji, anoreksji nervosa, zaburzenia osobowości typu borderline oraz zaburzeń psychopatologicznych u dzieci. Jest również skuteczna w leczeniu przewlekłego bólu brzucha.

Terapia psychoanalityczna

Teoria i praktyka psychiatryczna ewoluowała od czasu pierwszych prób leczenia chorób psychicznych. Psychoanaliza reprezentuje nurt psychoterapii, który próbuje pomóc ludziom zrozumieć nieświadome aspekty ich życia. Koncentruje się na emocjach pacjenta i tym, jak wpływają one na jego życie. Psychoanaliza nie jest naukowa, ale jej teorie pomagają terapeutom promować samoujawnienie i samoświadomość.

Psychoanaliza jest terapią długoterminową, która może trwać kilka lat. Nie jest przeznaczona dla każdego. Zazwyczaj długość leczenia psychoanalizą zależy od potrzeb pacjenta. Na przykład pacjenci, którzy mają poważne skłonności samobójcze, mogą potrzebować dłuższego etapu wstępnego.

Większość instytutów psychoanalitycznych wymaga od kandydatów posiadania dyplomu ukończenia studiów lub stopnia klinicznej pracy socjalnej. Istnieje jednak kilka instytutów, które akceptują niekliniczne stopnie absolwentów.

Psychoanaliza jest najbardziej skuteczna, gdy jest stosowana do leczenia problemów z charakterem. Jest to forma terapii rozmownej, która zachęca ludzi do zbadania swoich przeszłych doświadczeń i poszukiwania własnej prawdy. Pomaga również ludziom żyć pełniej w teraźniejszości.

Psychoanaliza pomaga również pacjentom przezwyciężyć lęki przed śmiercią i utrzymać związki. Psychoanaliza jest jednak kosztowna. Zazwyczaj wymaga od trzech do pięciu spotkań w tygodniu. Pełnowartościowa psychoanaliza może trwać od trzech do siedmiu lat.

Psychoanaliza jest często stosowana w leczeniu histerii i nerwicy. Ma również zaadaptowane formy, które są wykorzystywane do pracy ze schizofrenią i innymi zaburzeniami psychicznymi. Najpopularniejszą techniką psychoanalityczną jest interpretacja. Terapeuta opisuje nieświadome uczucia i życzenia pacjenta.

Terapeuta służy również jako przewodnik i świadek prawdziwego „ja” pacjenta. Podczas sesji psychoanalitycznej pacjent może siedzieć naprzeciwko terapeuty i omawiać swoje uczucia. Terapeuta może również obserwować reakcję pacjenta. Terapeuta może zidentyfikować powracające tematy w doświadczeniach pacjenta. Terapeuta może również zidentyfikować unikanie. Mogą one przybierać formę grubych lub subtelnych zachowań.

Terapia humanistyczna lub skoncentrowana na osobie (PCT)

Zasadniczo, terapia humanistyczna lub skoncentrowana na osobie (PCT) jest mniej nakazową formą terapii. Koncentruje się na technikach, które mogą być stosowane wobec każdego. Jej głównym założeniem jest to, że problemy ze zdrowiem psychicznym wynikają z braku równowagi między zachowaniem pacjentów a ich prawdziwą, osobistą tożsamością.

Najlepszą częścią PCT jest to, że jest ona wysoce akceptowalna przez pacjentów. Jest to niezagrażające środowisko, w którym mogą oni badać i kwestionować swoją tożsamość. W ten sposób uświadamiają sobie, że są godni współczucia i miłości. To przekłada się na lepsze zdrowie psychiczne i szczęśliwsze życie domowe. Jego najbardziej zauważalną wadą jest to, że nie jest dla każdego.

Najważniejszą funkcją PCT jest nauczenie pacjentów rozpoznawania własnej wartości. To także przypomnienie, że w życiu jest coś więcej niż jedna diagnoza. Dobrym pomysłem jest szukanie doradcy z długim stażem. Renomowany terapeuta humanistyczny pomoże pacjentom zrozumieć, że są warci swojej wyjątkowości. Jest to szczególnie ważna lekcja do nauczenia się, jeśli cierpisz z powodu lęku.

Dobrze jest też szukać terapeuty humanistycznego, który ma zróżnicowane wykształcenie i pracuje z ludźmi o różnych typach osobowości. Ten typ terapeuty będzie w stanie zaoferować Ci mnóstwo przydatnych porad, które możesz zastosować w swoim codziennym życiu. Ostatecznie to do Ciebie należy podjęcie decyzji, która najlepiej odpowiada Twoim potrzebom. Terapeuta humanistyczny może pomóc Ci osiągnąć Twoje cele, od znalezienia miłości do radzenia sobie z życiowymi próbami i utrapieniami. Mogą również zapewnić Ci narzędzia do radzenia sobie ze stresem i niepokojem. Ich specjalistyczne szkolenie może pomóc Ci uzyskać swoje życie na torze.

Obowiązek ostrzegania

Obecnie cztery stany nie uznają obowiązku ostrzegania. Jednak nawet w stanach, w których istnieją wymogi ustawowe, istnieje ryzyko prawne dla terapeutów. Niejednoznaczność tych przepisów nie jest dobrze rozumiana przez praktyków. Ponadto zakres tych obowiązków różni się w poszczególnych stanach.

Terapeuci w tych stanach mogą stanąć w obliczu różnych opcji prawnych, w tym odpowiedzialności za naruszenie poufności, naruszenie obowiązków zawodowych lub roszczeń deliktowych wynikających z prawa zwyczajowego. Terapeuci powinni zbadać prawo swojego stanu i dowiedzieć się więcej o obowiązku ostrzegania.

Obowiązek ostrzegania może dotyczyć pacjentów, którzy w gniewie wyrażają fantazje o przemocy lub grożą popełnieniem przemocy. Ponadto terapeuta może być zobowiązany do ostrzeżenia pacjenta, który w przeszłości stosował przemoc. W takich przypadkach terapeuta musi ocenić intencję pacjenta do realizacji groźby.

Terapeuci mogą być odpowiedzialni za naruszenie obowiązku ostrzegania, jeśli nie ostrzegą pacjenta o zagrożeniu. W niektórych stanach, terapeuta może być również odpowiedzialny, jeśli pacjent popełni samobójstwo, nawet jeśli nie ostrzegł. Naruszenie obowiązków przez terapeutę może również skutkować odpowiedzialnością wobec pracodawcy pacjenta.

Gdy terapeuta naruszy obowiązek ostrzegania, rodzina ofiary może złożyć pozew przeciwko terapeucie o zaniedbanie zawodowe. Ofiara może również starać się o zobowiązanie cywilne. Z obowiązku ostrzeżenia terapeuta może się zwolnić, jeśli podejmie rozsądne starania, aby powiadomić ofiarę o zagrożeniu. W sytuacjach nieokreślonych spory sądowe mogą jednak trwać dłużej.

Chociaż sprawy te budzą istotne wątpliwości co do obowiązku ostrzegania, prawo wzmacnia zdolność terapeutów do oceny, czy gwałtowne fantazje pacjenta są szczere. Terapeuci powinni również ocenić, jak daleko pacjent posunął się w realizacji tych fantazji. Ponadto terapeuci powinni omawiać z pacjentami konsekwencje zerwania z nimi kontaktu. Obecność nienaruszonej relacji terapeutycznej może pomóc pacjentowi przezwyciężyć jego agresywne zamiary.